‘Het wordt nu steeds vroeger’
gaapte mijn vrouw tijdens het ontwaken.

Ik wist niet waar ze het over had of waar ik was,
wel zag ik meteen de gestage teruggang voor mij.
Onze slaapwagon voelde als ‘n gestaag achterwaarts reizen
dwars door het nu naar een ‘vroeger’ toen het ook al nu was

We zouden klein groeien tot we weer kind waren,
terugkruipen tot in onze meest verre voorouders,
uiteindelijk de wal verlaten, terug de zee in
tot we weer als vrijzwervend plankton konden rondzweven.

Het beleefde zich als een heerlijk vooruitzicht, dit achteruitzicht
dat het allervroegste nu voortaan ons toekomstig nu zou zijn.
Welke gapende walvis zou ons kunnen wegzeven
uit dit oceanische leven en ons tot Zijn dromen?

Op het kosmische rangeerterrein
kwam onze wagon tot stilstand
tegen het stootblok van het nu,
als ‘een nu van ooit’ dat de eerste dag was