Je slaapt zelden rechtdoor
en als het gebeurt is het per abuis.
Bijvoorbeeld als je geen afslag kunt vinden.
Meestal slaap je rechtsaf,
in de leesrichting mee,
zonder richting aan te geven.

Soms slaap je ‘n doodlopende weg in…

in dat geval slaap je achteruit
de hele weg terugdromend
in je achteruitkijkspiegel.
Omkeren is kennelijk geen optie.

Vaak als je gestaag rechtdoor slaapt
kom je op die ene rotonde terecht
waar je linksom op blijft rondcirkelen

tegen het verkeer in
langs vicieuze droombeelden,
zoekend naar de juiste afslag,
soms is deze rit in de draaimolen ook heel geestig,
omdat er geen juiste afslag bestaat.

In het beste geval zinkt je voertuig diep
in het moeras van de matras,

in de vruchtbare modder van het onderbewuste.

Het meest ontnuchterende is de buikligging,
waarbij je ruggelings opstijgt als een lucide lichtschip
dat vanuit een Meta-standpunt
het gehele slaapverkeer overziet.

De ontgoochelde betovering is,
dat slaap zo’n zware bevalling lijkt,
terwijl uiteindelijk niets is wat het lijkt, zo licht…