Wandelend met de hond door het havengebied geniet ik van het onkruid dat zich onverwoestbaar tussen de pasgelegde tegels omhoog wringt, op naar het licht.
Het zaadje sterft onder de grond aan het ontkiemen en maakt haar reis naar het licht.
De laatste braakliggende percelen worden hier geënterd door de piraten van het bedrijfsleven.

Een pruttelende hoerensloep komt langszij, de kapitein kijkt verdwaald door het autoraampje.
‘Waar is hier…eh effe lezen.. Toetsenbordweg achtendertig?’
Waar is hier.
Zelden hoorde ik zo’n bondig aforisme.
Wat viel er verder nog te zeggen na zo’n rake observatie?
‘Wat zoekt u?’
‘Toetsenbordweg achtendertig!’
‘Is dat hier?’ vraag ik verbaasd.
‘Ja, de TomTom zegt het, maar dat nummer bestaat niet’
‘Ik wist niet dat het hier zo heette’ beken ik.
‘Of nee, het heet hier de processorweg’ gaat de man verder met een interne monoloog.
‘O, ik zie het al, de Toetsenbordweg ligt paralel aan de Processorweg, dus dan moet ik via de Laptoplaan, maar dan via de rechterkant anders kom ik in de PC-steeg en die loopt dood’
De sloep wordt met moeite gekeerd, oversized.
Het ding heeft een boeg om nooit meer te vergeten.
Ik blijf dankbaar achter in de walm.
Onbedoelde wijsheid is de mooiste, waar is hier!