Het sluiten van de wasmachine had zich in een jaar ontwikkeld tot een welhaast mystiek ritueel. Het waterslot van het deurtje bestierde onze wasbeurten door soms lukraak te weigeren. Allerlei mechanische manipulaties wisten tot
nog toe de witte godheid tot een wasbeurt te bewegen, maar nu was haar geduld op.

Zoals sommige mensen groene vingers hebben voor planten, zo hebben andere witte vingers voor electriciteit. Ik heb ze geen van beiden, maar begon vol goede moed een interventie. Een jaar geleden was het ook gelukt, zonder te weten hoe en waarom.
Nu haalde ik het slot naar boven, maakte het open, verving een veertje met een ballpointveertje, boog contactpuntjes. Als dit niet zou lukken konden we het hele ding weggooien.
Na een half uur zat het weer in elkaar. Zonder ritueel misbaar deed ik het deurtje dicht, vol vertrouwen zag ik dat het apparaat zich blijvend dood hield.

Dit was het moment van totale wanhoop, de donkere nacht van de ziel, zonder dit kan er nooit iets nieuws ontstaan. De verder nog perfecte machine lag al denkbeeldig op de schroothoop. Na even hersenloos bijkomen van de vergeefse inspanningen kwam de gedachte: waarom slaan we het slot niet over?
Op internet vond ik een geestverwant die met succes de twee dikste draden van dezelfde kleur had verbonden. We hadden niets te verliezen, kortsluiting in het ergste geval.
De wraakzuchtige God van het slot werd voorgoed uitgeschakeld, de was draaide onmiddellijk glorieuze rondjes.

Hoevele technologische slotgoden bemiddelen ons leven en staan het directe contact in de weg?