‘Ik rotzooi maar wat aan’, zei Karel Appel ooit.
Appel liep zelf ooit als een losgeslagen olifantsstier door de porseleinkast van de beeldige kunst.
Zoiets zul je een slurfkunstenaar nooit horen zeggen over zijn eigen werk.
Slurfkunst behoeft geen ondertiteling.
Mensen projecteren hun eigen ambities graag op hun kinderen, dat is bekend in het ‘oerwoud der beschaving’ (F.Wildesheim)
En vaak projecteren ze die ook op andere onschuldige dieren. Zoals in dit geval; de Thaise olifant die kennelijk kunstenaar moet worden in de ogen van de trotse ‘ouders’…. Pappa en Mamma Mens.
Gelukkig heeft het slachtoffer een dikke huid en speelt het spel ruimhartig mee in ruil voor een trosje bananen.
De flamboyante kunstolifant kwast behendig het canvas vol met slurfachtige curven.
Zijn partner doet op de achtergrond alsof ze bevallig poseert. Het wordt uiteraard een naaktportret.
De olifant is zelf al een kunstige speling van moeder natuur, waarom zou die zich moeten bewijzen als kunstenaar?
Wat een fantasie is er nodig om zoiets wonderlijks als een olifant te ontwerpen, olifantasie?
De slurfkunstenaar schijnt trouwens ook heel verdienstelijk trompet te spelen, vooral als hij op ramkoers ligt met zijn omgeving.
Een dubbeltalent dus.