Ik las een verhaal van en over Raymond Carver met een geweldige plot.
In dit verhaal schrapt een redacteur van zijn uitgeverij 74 procent van zijn werk. Werkelijk een heel kerkhof van ‘Darlings die gekilled worden’ . De redacteur wordt met naam en toenaam genoemd, voor de geloofwaardigheid,
als huurmoordenaar van de literatuur. De suggestie wordt gewekt dat Carver niet kon schrijven en nooit de ‘Carver’ zou zijn geweest zonder deze ‘moordenaar’…
Zoals bekend werd Carver beroemd om zijn uitgeklede stijl, die dus niet aan hem zelf te danken was. Saillant detail is nu dat de ‘corrector’ van die 74 procent geschrapte tekst
‘restverhalen’ construeerde. Deze verhalen die hij puur voor zijn eigen plezier samenstelde zijn nu gebundeld onder de titel ‘So What!’. Ze vormen een hilarische en tegelijk beklemmende opsomming van cliché’s, stereotyperingen, stopwoordjes, platitudes etc. Het verhaal ‘Stalker’ schetst een achtervolgde schrijver die zowat na elk geschreven woord over zijn schouder kijkt, het zweet breekt hem uit. Wat hem precies achtervolgt blijft duister tot het einde, een plot zonder plot.

Sommigen twijfelen nu of Carver niet een pseudoniem was van de redacteur.
Een overbodige twijfel als u het mij vraagt, elke eigennaam is een pseudoniem van het openbare mysterie.