mijn vriendin steen is blind
te hard geweven is haar vlees

haar stilte…een en al oor
in haar slaapt lucide nacht

leen haar wat zintuigen
om naar aardzwaarte te tasten

haar schaduw koelt bodem
ze proeft vochtige aarde

bekend is dat waar ‘n zintuig mist
andere zintuigen zich scherpen

laat staan voor wie ze allen mist
die kent het kennen als geen ander

de steen kent mij onzintuiglijk
ze kent wat kent in mij steengoed

het ruikt hier naar gedicht zegt ze
met haar lichaamstaal in gewicht