Sterfleger

Ik heb eens een haas zien sterven, van ouderdom.
Later drong pas tot mij door hoe zeldzaam dat is.
Voortijdig ten prooi vallen is meer de gewoonte.
De haas was mager en schonkig, zijn vachtje mottig en grauw.
Zijn lepeloren gehavend, kennelijk had hij talrijke aanslagen overleefd, hagelschoten… Het was warm weer in zuid Frankrijk, het oudje zinderde in de hitte. Ik vond hem tussen het gras waar ik net had geplast, in het wild.
Aangedaan en vol opwinding ging ik mijn vrienden halen om ze de haas te laten zien. Toen we enkele minuten later rondom hem stonden was hij overleden, zachtjes omgevallen in zijn leger. We waren ontroerd.
De slimme haas had zich overgegeven aan de oneindige traagheid.
We hebben hem daar begraven, het lege leger bleef achter, als een warme grasholte. De haas was opgeleefd.

Een argwanende boer had ons van een afstand bezig gezien en kwam verhaal halen. Hij keek ons ongelovig aan. De Franse naam voor haas schoot ons niet te binnen. Lièvre, dat was het. Nu geloofde hij ons helemaal niet meer. Wie begraaft er nu een haas?
Watjes uit de stad.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *