Bovenstaand werk van Bart van der Leck, Compositie nr 8, (hier afgedrukt op modernistisch krantenpapier) kon binnen ‘De Stijlgroep’ aanleiding geven tot hevige ruzies, een kleur die niet kon…teveel wit…te weinig wit, een lijntje dat te dun…te dik was of nog erger…uit het lood. Met diagonale lijnen zocht je de grenzen van de goede smaak op.
Beschuldigingen van Stijlbreuk lagen dan ook permanent op de loer. Bovendien werd het ontstaan van de ‘Stijl’ door alle leden geclaimd. Vriendschap werd afgemeten aan de mate van trouw zijn aan de dogma’s. Visionaire benepenheid. Spelen mag, maar dan wel als een robot, het protocol volgend.
Humor, ho maar, wat op zich wel weer grappig is.

De winkelhaak-esthetiek heeft sindsdien een hoge vlucht genomen. Vooral de architectuur gaat daar nog altijd opgewekt onder gebukt. Nog steeds verrijst de een na de andere haakse kolos. Maar het kan altijd nog minimaler, nog kaler.
Steeds vaker zie je de streepjescode in het ontwerpen van gebouwen terugkomen om aan te geven waar het moderne leven om draait, prijs en berekening. De goedkoopste reproductie wordt ons verkocht als visie, om de winst te maximaliseren.
Van de streepjes kan het trouwens nog minder, naar een stipje, de lichtpixel op het scherm. Miljoen keer dezelfde pixel.
Minder is meer, minst is meest, van hetzelfde.