Schrik niet lezer, ik ben het maar…de Ruimte.
U hebt misschien wel eens van mij gehoord…?
(Dat wat verzuimt te zijn en daardoor alomtegenwoordig is).
Ik moet u iets vertellen…wellicht bekennen…
Zonder u als getuige was ik nergens en dankzij u ben ik nergens niet!
Ik geef toe, het klinkt wonderlijk en dat is het.
Waar u ook bent daar strek ik mij uit in alle windrichtingen ver voorbij alle einders.
En bevindt u zich ‘binnen’?
Weet dan; ik ga rustig door muren heen…moeiteloos door bergmassieven.
Ook daar ben ik om gelegenheid te geven aan het roerloze zijn of aan beweging.
U moet weten; ik ben niet verschillend van de Stilte…en samen met haar zijn wij niet verschillend van het diepste duister, dat verborgen gaat achter haar schuilnaam; de Nacht, dat fluwelig tastbaar zachtste zwart.
Denkt u daar eens aan op het moment dat u ergens een grenslijn trekt of een hek neerzet.
Ben ik het bodemloze land waar u zou willen wonen?

En als u mij niet kunt volgen en denkt; ‘Wat bezielt die ruimte?’
Dan kan voor ons alledrie spreken als ik zeg: ‘Het Licht, dat is wat ons bezielt’.