Hij had er kennelijk geen zin meer in.
Hoe ik hem ook aanmoedigde, hij bleef roerloos op z’n buik liggen.
Nu lag hij eerlijk gezegd wel vaker op z’n kale buik ergens in een hoek, lamlendig. Zijn tandeloze zuigmond vertoonde een raadselachtige grijns.
Er zat geen energie meer in, misschien was hij definitief fysiek opgebrand, burned-out? Zijn slurf was trouwens ook op diverse plekken lek en meerdere malen met goedkope tape omwikkeld. Hij leek steeds meer op een gewond dier van kunststof. Stond jaren op een streng diëet van huisstof en straatgruis.
Mijn echtgenote vond mij in verlegenheid bij het stoffelijk lichaam van onze overjarige huisvriend. Ze oordeelde onverwacht hard en onomwonden, waar hij bij was nota bene! ‘Hij moet gewoon weg, versleten, koop maar meteen een nieuwe!’
Ik voelde plaatsvervangende pijn, zomaar te worden vervangen omdat je even gewoon geen zin meer hebt…

Met tegenzin zette ik mij ertoe om het huis te verlaten om een nieuw exemplaar te bemachtigen.
‘Doe gewoon hetzelfde merk, en zonder zak graag!’ riep mijn vrouw mij nog luchtig na.

Een half uur later was ik terug met de nieuwe zuigeling, zakloos. Zo vers uit de doos stonk hij naar plastic, stinknieuw.

‘Stop de stekker er maar in hoor!’
‘Die zit er al in hoor, zuigen maar!’
‘Hij doet anders niks hoor, drie jaar garantie…’
‘Hoor nu eens slimmerik, niks doet het, geen licht, heb je de stoppen weer eens laten doorslaan?’ ‘Nee, hoor!’

Buurman belt aan. De hele wijk zit al een uur zonder stroom. Wanneer de stroom opeens aanflitst begint onze oude zuiger plots te loeien als een koe die terug in de wei mag.
Zijn splinternieuwe soortgenoot staat nu op het balkon om te luchten, tot de ergste stank er vanaf is. We besluiten de oude eerst op te zuigen. De nieuwe moet nog worden ingezogen.