Stip

De leider kon het allemaal niet zo goed volgen. Hij dwaalde maar wat rond waardoor het leek alsof hij zaken aan het verkennen was. Zonder overzicht, zonder richtingsgevoel tuurde hij in elke verte, hopend op hulp…een teken…een stip aan de horizon. Zijn kudde volgers zagen dat getuur van hem aan voor een visie en gingen op hem af in steeds grote getale. De leider werd hun stip, zonder horizon. De stoet volgelingen trok een menigte meelopers aan. Ze begonnen de leider te benauwen…een menigte kan ook vertrappen. Feitelijk loopt hij weg voor zijn volgers die nog steeds denken dat hij ze ergens naar toe leidt. In wezen duwt de kudde meelopers de leider voort. Het feit dat ze steeds weer dezelfde dingen tegen komen geeft ze het bevredigende gevoel dat er een patroon in zit, wat houvast geeft en herkenning. Dat het patroon ook een spoor van vernieling is lijkt maar bijzaak.
Het onnozele schaap dat een kudde ontheemde herders hoedt?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *