Het jonge meisje had onredelijk staan schreeuwen…dat de wereld in brand stond.
Ze werd meteen gediagnosticeerd, maar ook dat hielp niet…ze bleef maar schreeuwen, ondankbaar en verwend.
Het gebeurde allemaal in de tijd dat de honden het blaffen uit hun achterste hadden verleerd. Elk kind kreeg toch die prachtige stip op de horizon voor zijn verjaardag. Die stip wees de vooruitgang aan. Wisten volwassenen veel dat het des kinds was om via de achteruitgang weg te glippen… naar het leven zonder stip. Waarom zouden kinderen zich met cijfers bezighouden als het algoritme dat al deed? Waarom zouden ze de officiële taal leren als ze elkaar in hun eigen taal konden verstaan. Bovendien hadden ze zo onderling hun geheimtaal om de volwassen wereld te saboteren. Waarom leren lezen en schrijven als ze met hun eigen leven hun verhaal konden leven, spelenderwijs? Het leven schreef zich vanzelf van dag tot dag. Elk kind wist diep van binnen dat verveling veel boeiender was dan welke scholing dan ook. Het enige dier dat naar school moest, het mensenkind.
Hoe kon het dat onopgeleide dieren precies wisten wat het leven van ze vroeg, zonder diploma, zonder vliegbrevet. Ongeschoolde vogels floten toch hun volmaakte lied voor de wereld? Kinderen bezaten moeiteloos de gave om irritatie op te wekken door gewoon zichzelf te zijn. Hoezo stippen op de horizon? Hun enige stip was de zon zelf en kwam jou vanzelf stralend tegemoet.
Gelukkig kwamen er robots voor de volwassen mens op de markt die volautomatisch doelgericht, efficiënt, rechtstreeks naar de stip toe bewogen…tot ook eerste robot met een burn-out werd binnengebracht, geheel overstuur, het ding sloeg wild om zich heen…zijn processor kon het allemaal niet meer verwerken…metaalmoe. Het meisje bleef maar schreeuwen… dat de wereld geblust moest worden. De instanties gaven haar maar gelijk, dan hield ze even op met schreeuwen.