De poëtische wereld stond even perplex door de bevindingen van de Japanse amateur-ornitholoog Tobu Mizake. Zijn veldonderzoek naar de zang van de Japanse mus zou hebben aangetoond dat de zang precies het strakke metrum volgt als de versvoet van de Haiku.

Tjilp-tjilp-tjilp-tjilp-tjilp
tjilp tjilp tjilp tjilp tjilp tjilp tjilp
tjilp-tjilp-tjilp-tjilp-tjilp

Tobu Mizake raakte buiten zinnen van vreugde toen hij bij toeval een natuurlijke verklaring vond voor het geheime ritme van de haiku.
Talloze malen vinkte hij het getjilp af en kwam steeds op precies dezelfde getallen.
De haikuliefhebbers waren in beginsel zeer opgetogen over deze openbaring van het haiku-mysterie.
Het eerste kritische geluid kwam van de etholoog Toru Wakamase en betrof het feit dat Mizake slechts 1 mus in gevangenschap had onderzocht. Mizake vertelde goudeerlijk dat hij zijn dierbare mus Suzume genaamd na elke Tjilpsessie een graantje gaf als beloning. Tijdens het Tjilpen hield de mus ook oogcontact met de onderzoeker waardoor het dier zijn lichaamstaal kon lezen. Wakamase vond dat verdacht en vroeg of Tobu onder toezicht zijn proef wilde herhalen. Tobu wilde niets liever. Hij blindeerde de kooi en inderdaad ook zonder oogcontact stopte Suzume na 17 tjilpgeluiden, zelfs zonder beloning zong Suzume het Haiku-metrum. Wakamase vond het toch geen sluitend bewijs. Tobu beweerde dat zijn mus in ieder geval blind tot 17 kon tellen. De sceptici beweerden dat Mizaki hem dat aantal geleerd had door zijn mus consequent na het getal 17 meteen te belonen. Deze controverse sleept nog steeds voort.

Tobu Mizake hield de eer aan zichzelf liet zijn geliefde Suzume vrij en dichtte:

mijn haiku-mus tjilpt
onmiskenbaar het ritme
van vijf zeven vijf

(De Japanse mus tjilpt trouwens niet, maar zegt chun-chun , wat te denken geeft over de rijkdom van subjectieve waarnemingen)