Het mobieltje lijdt aan ‘n meervoudig persoonlijkheidssyndroom. Het ding spreekt voor zich of is ze een zij…of een het? Het ding is een doel in zichzelf, the medium is the message. Het belt je op, het geeft zich uit voor diverse personages, betere provider, verzekeringsoverstapper, abonnementaanbieder, beveiligingsbedrijver, pakjesbezorger, fondsenwerver, KamervanKoophandelaar…het doet zich voor als wie dan ook. De standaard robo-callcenterstem verdraait zich tot iets vrouwelijks.
‘Ze’ beweert dat ze je moeder is. Dat moet je maar geloven, ze kent je door en door, je geboortedatum, je postcode… Ze zet je even in de wacht, sorry voor de service…of je even terug wilt bellen…maar u belde mij…nu doet ze een man na met een dwingende stem die jou naar de mond praat alsof het jou iets wil verkopen. Je komt er alleen niet achter wat… Het luistert slecht, je komt er bijna niet tussen. Het is voor je bestwil…winwin-situatie, dief van je eigen portomonnee…Je weerzin wint het van de zin om iets te kopen wat je niet kunt zien. Je bedankt beleefd voor het zeldzaam lucratieve aanbod. Weer die ringtone… nu beweert de stem jouw zoon te zijn…of hij geld kan lenen. Je hebt nooit een zoon verwekt, zeg je. Het apparaat zegt opgewekt, dat geeft toch niks Pappa! Vergevingsgezind zet je de ringtone uit, op de trilstand. Na het laden staat je inbox vol berichtjes van gefingeerde virtuele figuranten. Je handen besluiten om het ding in het vriesvak te bewaren. Bij alle ongeopende brieven. Het ding rilt nog na in het vriesvak tot de batterij leeg is.