Kijk nou eens, wat ik hier heb:
een oneindig klein olifantje van taal…
slechts negen letters groot.

Zo vlak als het papier waarop
deze slurfdrager is geschreven,
zo plat als oostindische inkt.

Kijk nou eens goed, je ziet hem bijna
niet, weegt zo licht als je verbeelding.
Niets weegt lichter…

Ik noem hem zogenaamd: Taalfant,
daarmee roep ik hem zachtjes op
tot klankzaam bestaan.

(Hij blijkt bij nader inzien,
dit ter informatie, trouwens.
een vrouwtje dat zwanger )

Ze kan elk moment bevallen
van haar jong dat nog kleiner is,
vlakker…platter en lichter.

Zou ze na en tijdens het werpen
gaan trompetteren van pure opwinding
en opluchting…?

We zullen het meemaken of niet
zodra het zover is, binnen de grenzen
van ons voorstellingsvermogen.

Hoe verfijnd is bewust zijn van zoiets
faliekant kleins als deze Taalfant?
Zo dus…