Tante

Omdat je in de zomer was geboren kwam er zelden iemand op je verjaardag.
De mensen waren op vakantie, ze hadden wel wat beters te doen dan in een kring te zitten.
Het begon er meestal mee dat zo’n achterlijke tante, die je nog nooit gezien had, je ongevraagd begon te vragen wat later wilde worden. ‘Hoezo?’ dacht je dan, ‘iets worden, zeker net zoiets als jij bent geworden?” Tante bleef naar je kijken alsof je een vraagteken was.
“Je moet toch aan je toekomst denken!” drong ze aan.
“Volwassenen denken dus echt iets te zijn geworden en dat noemen ze echt!”
“Een mens moet nou eenmaal leren plannen, een route uitstippelen, aan de weg timmeren, netwerken, dat begrijp je toch?” Dan knikte je mechanisch om er vanaf te zijn.
Voor je kon weg sluipen kwam de aap de mouw:
“Daarom heb ik een mooi kado voor je meegenomen, hier een echte Succesagenda!” Sprakeloos nam je het ding aan.
“Maak er maar goed gebruik van, dan heb je later iets om op terug te kijken!”
‘Iets om op terug te kijken’ dat zinnetje bleef hangen aan de punt van het vraagteken. Waar zou tante op terugkijken, op haar succes als tante?
Wat had ze anders bereikt dan volwassenheid?
Volwassenheid, die herhaalde gedachte dat je iets of iemand zou zijn geworden… Alleen de herhaling ervan leek het idee enige substantie te verlenen. Je moest er maar zin in hebben.
Mijn leven had daar geen zin in, dat was zonneklaar.
Succes leek mij meer; een lege agenda of geen.
En terugkijken? Nostalgie is niet voor iedereen weggelegd. Van vraagteken naar uitroepteken naar helemaal geen teken.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *