Nog voor het vergeten kan worden wordt er geen kennis van genomen.
Zo werkt de magie van het eenmalige. Het eenmalige kun je niet onthouden
omdat ze onvergetelijk is voor het geestesoor. Het oor weet niet wat het hoort. Als een oud doorleefd klavier ongeboren melodieën ontlokt aan onwetende vingertoppen. Haar toetsen tasten naar vingerspitsen, nodigen uit: ‘Voel mij, speel mij, leef mij, proef dit luisterrijk’.
Zo omvangrijk, dit nog niet zijnde. Klankrijk van het ongemanifesteerde.
Het geestesoor blijft eeuwig stil in het prille begin, ontvankelijk voor wat dan ook.