Het leuke van een hond hebben is dat je allerhande mensen ontmoet die je anders nooit tegen het lijf zou lopen. Het zijn niet altijd hondenmensen, vaak loopt een vader met afgrijzen het hondje van zijn kind uit te laten of past oma op de jachthond van haar drukbezette dochter. Soms verstrekt de hond een mooi alibi om even lekker te roken en stoom af te blazen. Sommigen hebben een hond om even al hun sores te kunnen spuien tegen de eerste de beste hondenbaas. Het nadeel van de hond is dat je sores moet aanhoren die je liever niet tegen het lijf loopt.

Het zijn soms rare interacties, vooral als de honden elkaar niet moeten, kijken de baasjes elkaar erop aan. Honden zijn net mensen, zegt de een wat dan plast de ander er meteen overheen. Vaak leren ze elkaar nooit echt kennen, ze ruiken aan elkaar en trekken conclusies uit de geur. Wat voor de één eau de toilet is is voor de ander een weerzinwekkende stank.

De meest aandoenlijke hond die ik ooit tegenkwam was een jonge Ierse Wolfshond, een schoothondje, geboren in een veel te groot lichaam. Zijn baasje stak slechts één hoofd boven zijn hond uit. Alleen zijn kop zou net op de schoot van zijn baasje passen.

In mijn fantasie zag ik zijn baasje eerder bij de wolfshond in de mand liggen. Een mand ter grootte vanaf een kleine roeiboot. Fantasie is altijd net zo ruim als nodig is, ze maakt alles passend. Kijk maar naar je dromen: de meest onverenigbare inhouden worden tot één verhaal gesmeed.

Alles gaat over verhoudingen en hoe de dingen zich verhouden. De wereld lijkt wel een proeftuin van verhoudingen. Hoe ver kunnen we gaan tot alle verhoudingen zoek zijn?
Alleen fantasie, verbeeldingskracht kan moeiteloos alles met elkaar verenigen, ongeacht de afmetingen, ongeacht onverenigbare inhouden.

We kennen een blind hondje die met zijn neus kijkt, een kleine allemansvriend.
Blind van vertrouwen. Zijn baasje is zijn blindegeleidemens, zijn stem werkt als een onzichtbare hondenlijn. Een perfecte verhouding. Ook al zul je hem nooit zien, je houdt van die hond en haar baas.