Niemand had het zien aankomen. Het leek in alles op het gewone, vertrouwde journaal.
De nieuwslezer, icoon van het journaal leek op een fossiele saurus, zijn bruingebronsde huid glom onder de felle studiolampen…als in een terrarium.
Tegen alle regels van discretie en objectieve afstand in las hij onaangekondigd een verklaring voor. Met dezelfde onaangedane neutrale blik en emotieloze dictie als we zo van hem gewend waren:
“Geachte landgenoten, ik heb er na jaren trouwe dienst schoon genoeg van.
Ik ben het meer dan spuugzat, dit is geen wereld meer maar een smeulende puinhoop. De ene stupiditeit verdringt de vorige idiotie van dit brandpunt van de dag, Het is elke dag waandag. Dit is geen samenleving maar een individuele burgeroorlog. Een open inrichting met zieke geneesheren…”
De anchorman nam een slokje water.

“Of het nu gewapende conflicten zijn, onnodige hongersnoden, neokoloniaal roofkapitalisme, nieuwe dictatortjes in een bananendemocratie of door de mens veroorzaakte natuurrampen, gifschandalen, uitstervende diersoorten…noem het maar op. Het is een mechanische herhaling van dezelfde zetten…
één ding is mij glashelder geworden:
“Wij zijn een ecologische ramp voor deze planeet…”

Het restje water in zijn glas goot hij weg bij de plastic studioplant.

“Maar… ik stop ermee. Ik ga deze planeet verlaten en kom pas terug als deze chaos hier een beetje terug in de natuurlijke orde is gebracht. Er is niet meer op te lezen tegen deze ellende. Dan zitten jullie voortaan maar zonder nieuws….”

Onafgebroken bleef hij strak in de camera kijken, hypnotiserend.
Er ontstond wat gestommel achter het decor en er liepen mensen achter zijn net nieuw vormgegeven presentatiedesk, tot in een flits het hele beeld op zwart ging.
De hele zender uit de lucht. Alsof er zojuist een staatsgreep was gepleegd.
Een duister terrarium.