Gordijnen openen zich
en oogleden vallen dicht

dicht blijven ogen kijken
naar ‘t binnenste uitzicht

zwemt in warmrode gloed
huid van bloed doordrenkt

verder niets te zien dan
het zienzijnde dat wenkt:

kom, val terug in benul
van wat er ook verschijnt

juist nu niets zich toont
komt innerlijk ‘n zon op

die nooit onderging, tot
verwondering altijd bleef

wetend binnenlicht dat
zintuigen kan uitlezen

benul onthult wegwezen,
subliem gat dat al omvat