Oceaan zat in haar zandbank (leunstoel)bij te komen van de laatste storm toen er aangebeld werd. Het was haar zoon Horizon die onverwacht van vakantie terug was gekomen. Na zijn studie aan het Universum was hij een jaar door de woestijn gaan reizen, om fata morgana’s te onderzoeken. Hij wilde graag promoveren op waanvoorstellingen. Voor zijn moeder Oceaan had hij van zijn reis een walvis meegenomen als souvenir of huisdier, dan had ze een beetje aanspraak, want als Oceaan sta je er wel mooi alleen voor, dacht Horizon. Oceaan had Horizon wel gemist, maar wat moest ze nu met een walvis beginnen, geen idee… maar ze liet niets merken. “Hij heet Thorvald”, legde Horizon uit, “midden in de woestijn gevangen, hij zsm in e3n luchtspiegeling”.
“Heb je ook een kom meegenomen voor dat dier en een potje Plankton erbij?” ,vroeg ze.
“Nee, hij kan gewoon los…laat Thorvald gewoon door je heen zwemmen, je hebt plankton genoeg!”
“Ja, maar in een potje gedroogd blijft het langer goed!”, aldus Oceaan, die graag dingen op voorraad had, voor het geval dat…
“Heb je nog mooie waanvoorstellingen verzameld”, vroeg Oceaan die opeens nattigheid meende te voelen. “Jazeker”, zei Horizon, “een heel mooi waanbeeld, het leek wel een enorme zee, hemels en helderblauw en in de verste verte werd die zee vlijmscherp afgesneden van de wolkenloze lucht daarboven”. “Vlijmscherp” ,vroeg Oceaan geboeid, “bedoel je als een mes zo scherp? “
“Zeker”, zei Horizon, “alsof een flinterdun zwaard in een flits had toegeslagen”.
“Kwam je daarom eerder terug?”
“Ja, ik kreeg opeens heimwee…heimwee, maar naar wat weet ik niet” Oceaan voelde zinderende rillingen omdat Thorvald met zijn muil wijd open vlak onder haar wateroppervlak door zwom, hetgeen nogal eenzaam kietelde. Horizon zag dat die twee het wel goed samen gingen vinden en zei:
“Zo, ik moest maar weer eens gaan, op huis aan!”
“Waar is je thuis dan?” , vroeg Oceaan.
“Waar de heimwee ophoudt!” , tuurde Horizon in de verste verte.
“Waar ga je nu onderzoek doen, vroeg Oceaan, ga je naar de maan?”
“Nee, ik vertrek nu meteen naar de einder, dat is hier nogal ver vandaan…maar wie weet?”
Wat is dit weer een juweeltje. Een volslagen andere en hele leuke manier om begrippen tot een persoonlijk leven te wekken. Complimenten en bedankt voor het delen.
“…hetgeen nogal eenzaam kietelde.”
Briljant!