Thorvald7 Epiloog

Zijn verbeelding had Thorvald onvoorstelbaar in de steek gelaten.
Er rolde zomaar een traan uit het walvisseoog, niet van verdriet, ontroering of geluk, maar gewoon door een scherp zandkorreltje.
‘Wat verbeeldt het zich wel?’ ,vroeg Thorvald zich af, ‘om een heuse woestijn te zijn?’….terwijl zijn lichaam fantasieloos door het allernatste zwom, dwars door alle domeinen van de vele voorstelbare woestijnen.

Het walvisselijf zwom zich een weg,
steeds dieper duikend, afzinkend…
mysterieuze duisternissen tegemoet
dan weer opduikend boven horizonnen
om daar gelukzalig hemels vol
te fonteinen met regenbogen.

Immer was voorgoed opgeslokt
en gloeide onverteerbaar na in het lijf
alsof het de maanlamp zelf was
waar Oceaan dit verhaal bij las
dankzij fluweelzachte nacht.

Nu is het onderzoek naar waan van Horizon gestrand op de kust van de verbeelding…Het ‘onvoorstelbare’ ligt hier aangespoeld…het ligt vol van wat al niet…tussen talloze schelpen…in elke schelp immer deze ongehoorde oase…

One thought on “Thorvald7 Epiloog

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *