Nietzsche constateerde de dood van God.
Hij bevestigde daarmee het bestaan van God.
Hoe zou God anders kunnen sterven?

Op viaducten zie je wel eens graffiti ‘Nietzsche is dood’ ondertekend door… God.
Een mens kan zichzelf niet ontkennen, daarvoor moet je er immers eerst zijn.
Suïcide is dan ook uiteindelijk een daad van zelfbevestiging: ik ben er geweest.

Het is jammer dat Nietzsche God na zijn overlijden niet netjes heeft begraven,
eervol en met een waardig dankwoord.
‘Het grootste idee ooit’ heeft toch recht op een ceremonieel afscheid.

Nog steeds zijn mensen in de rouw.
Met de doodverklaring van God zijn alle mensen in één klap wees geworden.
Ook al is God niemand, niemand heeft zoveel betekenissen gegeven aan de wereld als God in al zijn/haar hoedanigheden, namen en vormen.
Ook al is God niets, niets heeft zoveel ruimte gegeven aan het universum als het niets.
Ook al is God nergens, nergens staan zoveel prachtige godshuizen en tempels in het heelal als op aarde.
Ook al is God een grote nul, vergeet dan niet dat zonder de nul de hele wiskunde en natuurwetenschap onmogelijk zou zijn.

Wij kunnen niemand dankbaar zijn voor de ruimte en de gelegenheid die ons gegeven is.
Terwijl dit geschenk niet in cijfers is te berekenen.
Laten we deze Niemand dan dankbaar zijn.

Ieder godsbeeld komt van de mens zelf.
De mens is schepper van elke God, dit schetst de enorme macht van de mens.
Nietzsche kon zijn eenzame macht niet dragen, hij werd krankzinnig en zocht troost om de hals van een mishandeld paard.
Zoveel macht kan de mens niet aan zonder het tegenwicht van de onmacht.

Dankbaar zijn geeft evenwicht.
Dankbaarheid is de mooiste vorm om onmacht te erkennen.
Dankbaarheid is een diep verlangen om ons uit handen te geven aan iets groters.
Iets dat overstijgt.

Wat is dan dat grootse?
Het geheel is meer dan de som der delen, het is zelfs allermeest, het omvat alles.
Voor wie dit te abstract is, te onpersoonlijk, stel ik voor Johann Sebastian Bach te danken.
De man aan wie God op zijn beurt veel te danken heeft.