Moeder Aarde is nooit jarig want
wie herinnert zich haar geboorte nog
uit betovergrootmoeder Natuur?

Wie kan de kringen tellen
van de eonen
rondom haar ontelbare ogen
die ons verwonderd aanstaren?

Wat zijn haar laatste woorden?
we hangen nu aan haar lippen…
zittend rond haar sterfbed
steunend en klagend
om zogenaamd haar sterfproces
waardig te begeleiden

overbodig en misplaatst
zoveel medeleven voor
een onverwoestbaar wereldwijf
dat nog steeds sereen zal rondtollen
als wij al lang zijn weggevaagd,
uitgewist. Ze kan ons missen.