De klaproos koestert geen ideologie, ze postuleert geen hypothesen. Een korstmos heeft geen filosofie, geen aannames. De plataan leest nooit een boek of handleiding. Het schaapwolkje gelooft moeiteloos nergens in. De wolf schrijft geen gedichten, geen grafschriften. De krekel speelt geen viool, heeft geen advocaat. Gras verlangt geen architectuur, geen planoloog. De oceaan ambieert geen scheepvaart, geen dijken. Natuur heeft geen theorie, geen diploma, ze is een en al praktijk. De mensengeest begon als een kale grotwand, het eerste scherm dat prehistorisch werd betekend, als tegenwicht tegenover die verpletterende overdonderende natuur, de grot bood bescherming. De verbeelding werd geboren op de wand, verbeeld-dingen. Spoken op het behang. Ondertiteld door verwoording werd het denkbeeldige een tegenwichtwereld, schijnbaar veilig en beheersbaar. De bovenkamer werd gaandeweg een surrogaatgrot. De moderne troglodiet echter woont in zijn scherm, mobiel en houdt altijd alles en iedereen in de hand. Holbewoning in de open lucht.