Er was eens een onwijs grijs kamerolifantje dat leefde in een tweede kamer.
Het moest een kudde kamerolifantjes door een woestijn leiden. Er was een getrompetter van jewelste binnen die gesloten kamer.
Bij afwezigheid van een echte visionair was ‘de onwijs grijze’ als leider aangewezen, bij gebrek aan nog grijzere.
Zijn visie bestond eruit dat visie een olifant is die het uitzicht alleen maar bederft. Als je deze olifant zou wegjagen dan zag je tenminste waar je naartoe wilde. Hoe vaker hij dit herhaalde hoe meer hij er zelf in ging geloven.
De kudde in de kamer kwam echter nooit in beweging op weg naar welke horizon dan ook.
De woestijn bestond feitelijk alleen maar binnen deze afgesloten kamer. En wat er toch onverhoopt wist binnen te dringen werd er achteloos platgetrapt.

De weggejaagde olifant dwaalde inmiddels in de verste verte en dreigde achter de horizon te verdwijnen. Schamper sprak de grijze kudde over hem als ‘de Olifantast’