Opeens hadden we twee kanaries in een hoge ronde kooi
met een blauwe deksel. Ze zongen niet echt, ze floten…
De kanaries waren tweedehands zoals alles in ons huis
eerst door anderen voorgebruikt was.
De dingen werden al voor ons ingeleefd…voorgeleefd.
Onze auto was door zeker drie eigenaren ingereden,
onze fietsen, onze meubels, onze kleren, onze schoenen.
De enige drie boeken in ons bezit waren al ingelezen
en door mij persoonlijk kapotgelezen….
Carmiggelt, Het Fluitketeltje en De Vosch Reinhaerde…
Het voordeel van tweedehands is dat daar meestal iets
aan mankeert. Als gebruiker wordt je dus noodgedwongen
heel handig, pragmatisch en relativerend.
Om terug te komen op ons ornithologische avontuur
merkten we dat de kanaries niet floten, veel veren verloren…
ja, wat wil je, ze waren al door anderen ingevlogen…
Één kanarie bleek een kromgroeiende snavel te hebben.
Hij kreeg een kruisbeksnavel waar geen groeirem op zat.
De vogel zag er ontgoocheld uit, kon niet meer zelf eten.
Gelukkig werd hij door zijn partner gevoerd aan de zijkant
van zijn ongelukkige bekje.
Nu zat mijn vader in de metaalbewerking…was dus bedreven
in het knippen van plaatmateriaal. Dus waarom zou hij geen
kanariesnavel kunnen bijpunten?
Volgens hem zat er geen gevoel in zo’n snavel, het was een soort
nagel. Zonder enige weifeling ging hij met zijn kolenschophand in
de kooi en pakte de gevederde patiënt voorzichtig beet.
Binnen drie knippen was het snaveltje scherper dan ooit te voren.
Dus werkte hij het puntje nog een beetje bij met een nagelvijltje.
Het beestje kon weer zelf eten, vers eerstehands voer.