‘Hebben ze jou ooit gevraagd om te worden geboren in dit vreemde lichaam?’
, hoorde ik in de tram retorisch nagalmen. Daarna klonk achter mij, ongevraagd
het bekende megalomane sprookje, niet zonder trots opgelepeld, dat wij, masculine zaadcellen, winnaars zijn omdat wij de sterksten, de snelsten waren bij de race van bevruchting. Vrouwen hoor je zoiets nooit beweren over hun eicel.
Winnaar zijn is het overheersende zelfbeeld van de ‘Übermann’’ inzake conceptie.
Dat zaadcellen fanatieke vechters zijn om als eerste de eicel te infiltreren.
Het was broeierig in de tram die vermoeid voortzwoegde om door de files heen te manouvreren.
Achter mij nam het gesprek een onverwachte bocht:
“Zo zit het natuurlijk niet, zaadcellen zijn juist heel gul en sociaal, ze blijven het liefst angstvallig onder elkaar. Ze gunnen elkaar voorrang als echte heren in het voortplantingsverkeer. “Ga jij maar eerst, ik ben al vaak genoeg geboren geweest…, Ze zijn van nature als de dood voor de eicel, die ontmoeting betekent immers hun einde…dus duwen ze elkaar voort richting eicel…en dwingen vriendelijk hun meest zwakke broeder uiteindelijk door de eicelwand heen…”
“Zo van, hup naar binnen jij… iemand moet het doen…maak er maar wat van…en wen er maar aan…om in dat lichaam voort te bestaan…”
Na dit indringende verhaal ontwaakte als enig overgebleven tramreiziger…
het was de eindhalte, aldus de conducteur.
Ik moest er uit, waar de zon mij warm omarmde. Een vruchtbare dag.
, hoorde ik in de tram retorisch nagalmen. Daarna klonk achter mij, ongevraagd
het bekende megalomane sprookje, niet zonder trots opgelepeld, dat wij, masculine zaadcellen, winnaars zijn omdat wij de sterksten, de snelsten waren bij de race van bevruchting. Vrouwen hoor je zoiets nooit beweren over hun eicel.
Winnaar zijn is het overheersende zelfbeeld van de ‘Übermann’’ inzake conceptie.
Dat zaadcellen fanatieke vechters zijn om als eerste de eicel te infiltreren.
Het was broeierig in de tram die vermoeid voortzwoegde om door de files heen te manouvreren.
Achter mij nam het gesprek een onverwachte bocht:
“Zo zit het natuurlijk niet, zaadcellen zijn juist heel gul en sociaal, ze blijven het liefst angstvallig onder elkaar. Ze gunnen elkaar voorrang als echte heren in het voortplantingsverkeer. “Ga jij maar eerst, ik ben al vaak genoeg geboren geweest…, Ze zijn van nature als de dood voor de eicel, die ontmoeting betekent immers hun einde…dus duwen ze elkaar voort richting eicel…en dwingen vriendelijk hun meest zwakke broeder uiteindelijk door de eicelwand heen…”
“Zo van, hup naar binnen jij… iemand moet het doen…maak er maar wat van…en wen er maar aan…om in dat lichaam voort te bestaan…”
Na dit indringende verhaal ontwaakte als enig overgebleven tramreiziger…
het was de eindhalte, aldus de conducteur.
Ik moest er uit, waar de zon mij warm omarmde. Een vruchtbare dag.
“ Zo van, hup naar binnen jij… iemand moet het doen…maak er maar wat van…en wen er maar aan”
Slecht voor mijn broze zelfvertrouwen, het ultieme bewijs van mijn aangeboren a-sportiviteit, ‘er iets van maken’ is mij nooit gelukt en het leven went nooit. Gelukkig maar, anders wordt het eentonig.
Zit de sport er niet in jezelf blind te kunnen vertrouwen zonder daar ook maar iets voor te doen? Is het niet ironisch dat dit pas wordt ingezien door langdurig stil te staan bij wat dan ook? De enige echte sportieve uitdaging in het bestaan is stilstaan. In de startblokken dus en blijven…