Vaal Veulen zorgde voor meester Tandeloos, bracht drinken, vloeibaar voedsel…waste zijn afgedragen voeten en krabte waar geen jeuk was.

Tandeloos leek al half te zijn vertrokken uit zijn schamele lijf, vrijwel onzichtbaar was zijn adem of was hij al ademloos?

Soms prevelde de adem nog heldere taal: ‘Heb je nog een vraag Vaal Veulen,
of heb je nog alle tijd?’

Vaal Veulen werd opnieuw verrast door zijn Tandeloze meester, alsof er steeds een vonkje tevoorschijn sprong uit een onzichtbaar houtvuur. Hij had geen idee hoe laat het was en vroeg: ‘Wanneer houden vragen op te bestaan?’

‘Krab even, wil je…onder mijn voet…dan vertel ik je meer!’

‘Uw linker of rechtervoet?’

‘Allebei reken ik ook goed!’, grinnikte de oude met verheuging in zijn stem…

Het duurde even voor hij nog wat losliet:
‘Als het antwoord zonder woorden alomtegenwoordig is’

‘Tegenwoordig …zonder woorden..’ ,proefde Vaal Veulen na, ‘hoe is dat…en waar?’

‘Dat is zo heerlijk…’ ,zuchtte Tandeloos, ‘dat is daar wat hier is…louter zalig gekrab…alsof alle paden van de wereld onder mijn voeten wandelen!’

Vaal Veulen kreeg vochtige ogen…alle paden van de wereld die wandelen? ‘Waar wandelen die dan naartoe?’ ,fluisterde Veulen.

‘Naar huis natuurlijk!’ riep Tandeloos opgetogen, ‘hier onder je voetzolen huist je thuis!’