Moeder had een fijnzinnig talent voor drama. Achter elk detail kon een ramp schuilgaan. Als de melk overkookte dan leidde dat al tot emotionele kortsluiting. Moeder raakte geheel van de kook. In mijn bruingekleurde herinnering kookte er dagelijks wel iets over of brandde iets aan of kookte er een pan droog.
Als jongetje vertelde ze mij vaak & jammerend over haar nachtmerries alsof die zojuist echt gebeurd waren. Na de biecht over het denkbeeldige vroeg ze onzeker aan mij welke jurk ze die dag moest gaan dragen. Ik wees dan om het even welke jurk aan, want even later liep ze toch weer in heel andere jurken rond.
In haar dromen zelf was ze soms ook opmerkelijk nuchter en dramaloos weet ik van mijn vader. Zo prevelde ze eens midden in de nacht tijdens een zomerse koortsdroom tegen mijn vader:
“O, Adrie mijn armen zijn afgehakt, ach wat zalig…zo heerlijk fris en luchtig…!”

Voer voor koudegrondpsychologen?
Wellicht kon ze eindelijk ontspannen, ze was even ontslagen van de dwang om te handelen, machteloosheid als bevrijding?
Toen ze weer wakker was ging ze natuurlijk meteen weer aan de slag met verkoolde pannetjes uitschuren, zodat ze weer vrolijk op een te hoog vuur terwijl ze even aan het stofzuigen was of stond te centrifugeren….