Honden spreken zonder woorden en dan ook nog in indianentaal.
Mijn natte hond Bir is kort van stof.
“Veeg droog, ben nat!”
Zijn ogen zeggen alles en z’n staart spreekt voor zich.
Als hij nat is blijft hij voor me staan, omhoog kijkend als een geslagen hond.
Het is inmiddels een vast afdroogritueel, waarbij hij mij een voor een zijn pootjes aangeeft.
De dankbare hond likt mijn hand als ik zijn teentjes droog, als reflex.
Daarna probeert hij z’n te ruime vel af te schudden, klaar.

Bir poept het liefst op het gras.
Zelfs in een stad zoekt hij net zo lang naar een eenzaam graspolletje tot hij zich kan ontladen.
Behalve als het grasveld bedauwd is, dan weigert hij standvastig om natte poten te krijgen.
De baas loopt op het gras, de hond op de droge straat.
Ligt er verderop een plas op straat, dan loopt mijn hond er dwars doorheen.
Soms gaat hij er zelfs even in liggen.

Logica is een menselijke uitvinding, een machteloze poging om het mysterie in kaart te brengen.
Nog altijd hoor je mannelijke mannen klagen dat ze hun vrouwen niet begrijpen.
Er is een simpel medicijn: geniet ervan en wees zelf ook eens onbegrijpelijk.
Een kwestie van afstemmen op de aard van het universum.

Zoals Groucho Marx al eens eerder beweerde: “Buiten de hond hou ik erg van boeken. Binnen de hond is het te donker om te lezen.”