Kameleon had iets vernomen…van een vage kennis horen zeggen…over iets dat ‘Heelal’ zou heten…het zogenaamde Heelal was zo boeiend…erg meeslepend, betoverend…huiveringwekkend en adembenemend subliem… onvergelijkbaar met wat dan ook!
Kameleon kende alleen zijn directe omgeving waar hij zijn kleur op kon afstemmen… het heelal leek hem dus wel wat…
Zoiets wilde hij ook wel eens zien, meemaken, zelf beleven vastpakken…en misschien wel hebben. Het was hem duidelijk gemaakt dat het Heelal nogal immens was… , dus
besloot hij naar groothandel Hol&Vol te gaan die de ruimste sortering van wat dan ook op voorraad had.
Traag en gestaag ging Kameleon op pad met zijn bekende heen- en-weergang, kruislings twee poten verzettend, achteruit schommelend, dan voorwaarts de andere twee poten. De hele reis duurde ongeveer een jaar…en waar hij ook langs kwam verschoot hij in dezelfde kleur als de omgeving…als een onzichtbare reiziger. Hij zag vele andere wezens onderweg, begroette ze, maar niemand zag hem vanwege zijn schutkleurigheid.
Onderweg mijmerde hij ontspannen en vol verwachting over hoe het heelal er uit zou zien…hoe heelal aanvoelde…hoe het zou ruiken, smaken en of het zou klinken..?
Toen hij eindelijk aankwam bij groothandel Hol&Vol belde hij aan bij de gigantische loods.
Een muisgrijze olifant die daar magazijnchef was deed open, keek uitgebreid om zich heen maar kon niemand ontdekken in de schutkleurige omgeving..en sloot verwonderd de deur. Even later ging weer de bel. Dit keer hoorde hij een stem die vroeg: “Ben ik hier aan het juiste adres voor een heelal?, ik ben de kameleon!”
Nu begreep Olifant waarom hij niemand gezien had en vroeg of hij misschien even muisgrijs kon worden. Uiteraard, zei kameleon, en nam onmiddellijk de kleur van olifant aan.
“Zo, u ben dus op zoek naar een heelal, begrijp ik…
Kameleon knikte gretig instemmend.
“Wat voor een heelal had u dan in gedachten…een tweedehands exemplaar, een verse, een denkbeeldig heelal, een opblaasbaar speelgoedheelal…makkelijk mee te nemen op reis of…?
“Ach, zegt u het maar, wat is volgens u het beste heelal?”, vroeg Kameleon, “u kent ze vast als geen ander!”
“Wel, om vrolijk te zijn…ik ken geen beter heelal dan dit ene heelal waar alle andere heelallen precies in passen”, sprak olifant luchtig op gewichtige toon.
“Ach, wat geweldig, die zou ik nu wel eens willen zien?”, zei Kameleon terwijl zijn staart oprolde.
Olifant verdween niet in het enorme magazijn achter hem, maar stapte naar buiten…
“Kijk maar om je heen”, zei Olifant met een wijds gebaar van zijn slurf.
“Waar dan?”, vroeg Kameleon.
“Waar niet?”, vroeg Olifant met een brede glimlach.
Kameleon bleef overal om zich heen kijken terwijl zijn huid doorlopend van kleur verschoot…hij kon dat alles niet bevatten en verzuchtte: “Ik weet niet waar ik moet kijken”
“Ach, weet je” , sprak Olifant, “Het beste Heelal is een beetje zoals u, het neemt precies de kleur aan van de hele omgeving…daarom lijkt ze onzichtbaar”
Ze bleven een hele tijd stil rondstaren tot Kamelon zei:
“Nou, doet u mij dan toch maar dat opblaasbare heelal…”
“Zou ik ook doen”, zei olifant, je wilt een heelal natuurlijk wel mee naar huis kunnen nemen”
Olifant verdween in de loods en kwam terug met een handzaam pakketje.
Kameleon trok zijn bedenkelijke ‘Wat-kost-dat-gezicht’.
Olifant gaf het met een royaal gebaar aan Kameleon met de mededeling:
“Heelallen zijn nu eenmaal gratis, veel plezier ermee…het ontvouwt vanzelf als u thuis bent en niet te hard blazen hoor”.
Kameleon vertrok opgetogen. Later in het jaar zat Olifant voor de loods uit te rusten, turend in de verte waar hij een doffe plof meende te horen.