Onze zoon van acht is inmiddels veertien. Hij is nogal tegendraads. Geen idee van wie hij dat heeft. Wij schuiven het op de tijdgeest. Hij schijnt er immuun voor te zijn.
Voor zijn verjaardag wilden we hem iets bijzonders geven. Iets blijvends waarmee hij er bij zou horen. Een huidversiering of een fraaie doorboring. Maar hij weigerde, ondanks alle goede argumenten….het is voor je eigen bestwil…goed voor je integratie…je maatschappelijke loopbaan…..ieder kind wil er toch bij horen…?
Zo hebben we hem ook vergeefs geprobeerd te laten wennen aan muzak. Gewoon omdat je er nergens meer aan ontkomt en je het jezelf zo moeilijk maakt als je er niet van houdt en wij er uitslag en hartkloppingen van krijgen. Maar hij molde elke cd, hij delete elke playlist die we samenstelden. We waarschuwden hem dat hij alle gevolgen van zijn obstinate houding zelf moest dragen. Waarop hij oprecht verwonderd reageerde: ‘Ik ben niet obstinaat’. Typisch een bevestiging van een onaangepaste. Ze hebben het zelf niet meer in de gaten. De gescheurde spijkerbroek weigert hij eveneens, die gooit hij gewoon weg. Het allerergste is dat hij geen mobiel wil. Hij wil niet traceerbaar zijn, niet op een scherm leven. Wij weten als ouders dus niet waar hij uithangt. Vooral de laatste jaren lijkt hij ons steeds meer te mijden. Overigens wel op een keurig welbespraakte, voorkomende manier. Hij gaat zijn eigen onnavolgbare weg.
Het enige dat we weten is dat hij leest, oude boeken uit antiquariaten die hij netjes kaft. Nieuwe boeken die we hem aanraden blijven maagdelijk ongelezen in zijn jongenskamer. Hij komt er niet aan toe, verklaart hij terloops. We snappen niks van die jongen.