Photo©Syban2019

De zee, moeder van alle schelpen was elke eeuw wel een keer jarig.
Voor wie het niet weet: een Zee-eeuw duurt ongeveer precies achthonderdachtentachtig jaar. De zee was dus meer eeuwig dan jarig, maar alles goed en wel.
Zo kwamen de schelpen deze keer op het strand bijeen om het ‘Zeefeest’ te vieren. De zee was al zo oud dat haar huid permanent rimpelde, soms met rimpels van negen meter hoog… of diep. Haar verjaardag was altijd een hoogtepunt, een enorme stormvloed.
Dan overstroomden alle kusten en spoelden alle stranden schoon. Maar deze keer bleef de zeespiegel zonder ook maar de minste rimpeling liggen, roerloos. Was ze moe van het golven en deinen? Was ze soms zeeziek? De schelpen wisten het ook niet. Ze konden alleen maar dankbaar zijn, eeuwig dankbaar aan de eeuwige zee.