Waar ben jij mee bezig? vroeg ik mijn vriend, de toonkunstenaar.
Ik werk aan een nieuw stuk.
Vertel, wat voor stuk wordt het?
Luister, ik begin hier dus met één enkele toon, die ik lang aanhou.
Hij begon te neuriën, er was geen piano voorhanden hier midden op de rotonde waar ik gras aan het maaien was.
Tenminste voor zover een pianotoon lang duurt, hij sterft dus langzaam weg.
Zo begint het stuk, hoor je het in je mentale oor?
Ja hoor, zei ik, het uitsterven hoor ik heel duidelijk.
Ik twijfel alleen aan die eerste toon, die ene eerste moet wel de juiste toon zetten, wat denk jij?
Volgens mij kan elke toon de juiste toon zijn als wat daarna komt maar de passende context vormt.
Jaja, peinsde mijn vriend en ging verder;
Na de derde herhaling komt er een tweede toon bij, je hoort ze duidelijk resoneren niet?
Twee noten is nog geen melodie, maar dan komt het: met de derde noot erbij zou het een accoord worden maar daarvoor is ze te dissonant.
Het stuk komt heel langzaam op gang, lento sostenuto.
Die dissonante derde toon lost maar niet op, hoor je, het verwachte accoord komt er maar niet.
Voel je de spanning, die derde toon blijft maar janken, ik wil naar huis, toe laat me oplossen in de warme harmonische consensus van het accoord, tevergeefs.
Als toonkunstenaar moet je soms wreed zijn omwille van de schoonheid.
Nu pas, na vijf minuut dertien komt de eerste grondtoon in de bas.
Voel je de opluchting, weliswaar geen oplossing, maar de melodie van drie noten krijgt eindelijk grond onder de voeten.
Sequensgewijs meandert de melodie nu in spiegelbeeld en kreeftgang fugatisch naar een climax terwijl de bas als een passacaglia statig voortschrijdt, als een trotse haan.
Baslijn en fuga komen in het middenregister samen tot een motorisch continuüm.
Een Presto tumultuoso dat cumuleert in een largo agitato, pianississimo, dat wel.
Het schuim van de vervoering stond inmiddels op zijn lippen.
De machinale kakafonie komt geleidelijk aan tot stilstand, snap je wat ik bedoel?
Nou nee, ik hoor je woorden alleen maar als betekenisloze klanken, fonetische ruis.
Ach, laat ook maar…we zitten op een andere golflengte.
Het is alsof ik je een nog nooit gekookt recept voorlees, flauwekul natuurlijk.
Kom vanavond bij ons eten dan proef je in één hap wat ik bedoel, dan speel ik je daarna het stuk voor.
Wat eten we dan?
Dat kan ik nog niet verklappen, een nog onbekend recept,
je weet niet wat je proeft.
Zolang er maar geen fuga in verwerkt is, dat verteert mijn muzikale maag niet.
Je eet liever audiosnacks, muzak met een beat eronder?
Ik heb gewoon geen trek om mijn tanden stuk te bijten op zo’n taaie fuga.
Sommige dingen moet je leren eten, deze fuga is mals als draadjesvlees dat beloof ik je.
Je weet dat ik vegetariër ben?
Weet je wat, dan maak ik er voor jou wel soep van, gepureerd.
Goed dan, hoe heet je stuk trouwens?
Vermicelli, hoe laat ben je uitgemaaid?