Vòòr de jonge jongen bij meester Tandeloos arriveerde wilde hij gaan reizen. Op de dag van zijn vertrek kwam hij ‘de Oude’ tegen op de markt waar een vrachtwagen zou vertrekken, waarheen?…. naar ver weg van zijn geboortedorp.

‘Waar ga je naartoe?’, vroeg Tandeloos die hem wel van gezicht kende, een van de vele kinderen in het dorpje die ‘Jong Veulen’ werd genoemd.

‘Ik trek de wereld in, om mijn plaats in de wereld te zoeken’, had de jongen weifelend geantwoord wachtend met een zak vol bagage.

‘Hoe weet je waar je op je plek bent…misschien is je plek wel hier?’, vroeg Tandeloos zich af, ‘maar wie weg moet kan niet blijven’.

‘Bent u dan nooit op reis geweest meester Tandeloos?’, vroeg de jongen.

‘Zeker wel, Jong Veulen, vanaf mijn geboorte ben ik onderweg geweest. Mijn leven zelf is de reis.’

‘Waar ging u dan naartoe?’

‘Nergens naartoe, ik ging op reis naar binnen.
Naar het innige midden…het land dat achter je gesloten oogleden oplicht’

‘Wat voor land is dat dan?’, vroeg Veulen nieuwsgierig.

‘Het is een land zonder bodem…waar geen mensen wonen…het licht alleen maar op’, lichtte de Oude toe.

‘Wie of wat woont daar dan…zo zonder bodem, zei u?’ De jongen wilde de oude niet beledigen, maar moest erom lachen.

‘Ach , hoe moet ik het zeggen…niemand in het bijzonder’ , zei Tandeloos zacht mee lachend, ‘oorspronkelijke natuur woont daar, zij die alles en iedereen bezielt’

‘Is dat ver reizen, naar het midden van dat binnen-land?’

‘Welnee, het binnen land kent geen enkele afstand… het is het meest dichtbije…en juist dat maakt het zo schijnbaar moeilijk bereikbaar’

‘Schijnbaar ?’ vroeg Veulen ongelovig.

‘Inderdaad , schijnbaar schijnt het grootste obstakel voor de mens te zijn…het lijkt alleen maar zo…maar toch!’ , verklaarde Tandeloos.

‘Maar…wat zo lijkt is het niet!’, vatte Veulen samen.

‘Zo is het, dat heb je goed gezien jonge jongen!’

‘Wat een wonderlijk vreemd land moet dat zijn!’

‘In tegendeel binnen-land is het meest vertrouwde, het meest natuurlijke.
Als je het eenmaal weet te liggen ben je er nooit weggeweest. De reis naar binnen is een thuisreis. Een reis zonder bagage, binnen is er oneindige ruimte, maar geen plaats voor bagage.

‘Ik ben al eens aan de overkant van de grote rivier geweest, daar was de wereld al heel anders, met andere mensen die anders spraken, ik verstond ze niet’, herinnerde Veulen zich hardop.

‘In het binnen-land is geen taal nodig, alle woorden schieten te kort voor het onuitsprekelijke, alles wordt anders, gezien vanuit het binnen-land, anders dan je ooit kunt bedenken’, De ‘Oude’ krabde onder zijn voet.

‘Ik twijfel nu aan mijn wereldreis’, zei Veulen turend naar de horizon.

‘Ontdek het binnen-land en de hele wereld reist door je heen!’ , verklaarde Tandeloos met z’n ogen dicht en zijn oude handen op z’n hart.

De vrachtwagen waar Veulen mee zou vertrekken stond inmiddels klaar. De vracht was opgeladen, nu Veulen nog.
Tandeloos stond aan de kant en zwaaide de vrachtwagen uit. Toen ze uit zicht waren keerde ‘de Oude’ terug, naar binnen.