Voorspellingen hebben nogal vreemde ongewenste bijwerkingen.
De onheilsprofeet ziet tot zijn spijt, graag beren op de weg…
Hij is er zelf nogal dubbel over. Enerzijds waarschuwt hij zijn medemens voor wat er gaat gebeuren. Anderzijds hoopt hij van harte dat zijn visioen foutief is, maar vreest zijn eigen gelijk… bang voor zijn eigen angst. Zou de profeet koste wat kost een goede voorspeller willen zijn dan zou hij zich actief inzetten om de gevreesde ramp ter plekke te helpen voltrekken… ook een ramp heeft kennelijk soms wat ondersteuning nodig. Maar een oprechte profeet doet dat niet.

Wat doen de gewaarschuwden meestal met een onheilstijding? Ze proberen mogelijk de ramp te voorkomen door te handelen, door nalatigheid te beoefenen, door offers te brengen of te bidden… Ze ontvluchten het mogelijke rampgebied of boeken juist een ticket er naartoe als ramptoerist.

Als de ramp uitblijft kan men tot de conclusie komen dat de strategie heeft geholpen, tegelijk is de voorspelling daarmee foutief gebleken…de profeet blijkt een charlatan. Wanneer men niets zou hebben gedaan was er wellicht ook niets gebeurd… hetgeen niet te verifiëren valt.Een profeet die zijn eigen sterfdatum voorspelt ziet zich genoodzaakt om als de dag daar is zelfmoord te plegen om zijn profetie waar te maken of de geschiedenis in te gaan als een waardeloze voorspeller en hoogbejaard zonder aanzien zijn dagen te slijten.

Sommigen vinden dat de profeet zelf de grootste ramp is. Toch mogen we, al met al, elke profeet, vals of niet, dankbaar zijn voor de enorme opluchting die hij genereert wanneer de beloofde ramp zich weer eens niet heeft voltrokken. Want, wat is er heerlijker dan een zucht van verlichting…de dans ontsprongen. Geen vuiltje aan de lucht.