Wat zeg je?
Ja, of je worst lust!

Dat ene woord kon de hond in onmiddellijke vervoering brengen.
Zelfs als we het over onze vorst hadden die nog in de grond zat…
of over de koninklijke aardkorst.
Bij dat ene magische woord sprong de hond integraal in de verheugstand. Lengde je dat woord aan met ‘zoeken’, dan keek hij meteen verwilderd om zich heen…waar of ik het spul verstopt had? Niets leukers dan te zoeken. Alle lege doosjes werden bewaard om worst in te verpakken. Hij stond erbij en keek er naar. Vier of vijf doosjes, dichtgeplakt, dan ging hij vrijwillig de badkamer in. In afwachting tot ik de doosjes goed verstopt had. Dan volgde altijd weer die fantastische explosie van het hondzijn. Hij werd gek, zocht zich een slag in de rondte… Als de eerste buit gevonden was werd het doosje beestachtig verslonden, verheerlijkt likte hij z’n bek, op naar de volgende.
Vuurwerk kan mij niet zo boeien, maar van een exploderende hond bij het openen van de badkamerdeur zal ik nooit genoeg krijgen.