Het pasgeboren vers was vervuild
door smerige en loze betekenissen
van borreltafelpraat met onderbuikpijn.
Het vuile vers moest letterlijk in de was,
de machine reutelde, bonkte en denderde
tijdens het centrifugeren,
alsof ze zich verslikte in haar inhoud.
Na de droogslingering werd de schone was
buiten gehangen
als wit laken aan de waslijn,
een maagdelijke pagina wapperend in de wind.
Eenmaal droog werd ze opgevouwen
en vlekkeloos gladgestreken.
Ze gaf zich uit voor een gedicht
en werd ondergebracht in een bundel.
Na lezing vond men haar taal
totaal nietszeggend:
“Het doet ons niets, het raakt geen snaar,
er ontbreekt iets wezenlijks aan”
Men miste het loze vuil…
en liet weten liever tussen vuile pagina’s te slapen:
“Door vuil te lezen voelen wij ons schoner,
het loze vuil verschaft ons zin en betekenis”