Xantippe hangt haar schone was graag buiten
in de ochtendzon te drogen als netjes gewassen gedachten.
Zo geeft ze zich graag bloot. Niets houdt ze binnen.
Ze houdt van haar lege vuile wasmand. Haar mand is altijd leeg.
Ze scheldt indien nodig haar man de huid vol.
De stukjes kleding hangt ze keurig gerangschikt op juiste grootte,
fleurig eindigend met gekrompen sokjes.
Straks strijkt ze haar droge gedachten glad, vouwt ze
ze op als herinneringen in evenwijdige stapeltjes in de kast.
Haar morsige man is altijd weer verrast door deze
wonderlijke ordening van het ware, het schone en het goede.
Zonde om aan te trekken, denkt de morsige.