Ik ben op de Biënnale van Venetië om mijn project ‘Waterhuis’ te presenteren.
Een gewaagd ontwerp dat alleen in de luwte kan staan.
De muren bestaan uit een permanente waterval die spiegelglad verdwijnt in de strakke goot rondom het huis. Ramen van dun water. Het dak is een vijver waar het water naartoe gepompt wordt door die ene dragende zuil in het midden.
Het idee kwam tien jaar geleden bij mij op toen mijn bad overstroomde. Ik bewonderde de flinterdunne film water die als een glaswand het bad verliet.
Vervolgens ben ik tien jaar van mijn leven bezig geweest om het flinterdunne ideetje als Waterhuis te realiseren. De techniek luisterde zeer nauw, ik werd er gek van, maar vrouw geloofde in mij… Het ergste was dat ik mij de Humbugtaal van de kunst en Designwereld eigen moest maken om geloofwaardigheid te verwerven in die invloedrijke kringen.
Hoe meer ze in mijn “concept” gingen geloven hoe meer ik de schijnvertoning ervan ging doorzien. Was mijn Waterhuis niet de perfecte verbeelding daarvan?
Had mijn vrouw maar niet in mij geloofd en mij ervoor behoed om tien jaar van mijn leven weg te laten lopen… Ik heb het gevoel dat ik moet ontgiften,
over vijf minuten is de officiële opening van het Hollandpaviljoen… Ik sluip weg…sluit mij op in mijn hotelkamer…blijf in bad liggen tot het overstroomt…terug naar de bron. Terwijl ik de kraan opendraai bel ik eerst mijn vrouw op.
“Dag, schat…beloof je nooit meer in mij te geloven?”
Haar schaterlach spoelt mij schoon.
Nu weer gewone taal leren spreken.