Wat een mooie open inrichting heeft u hier.

Stil even, ik hoor stemmen als u tegen mij praat, nu net weer trouwens.

Ja, zie je wel, ik ben toch blind.

Ik zwijg mijn mond voorbij, als niemand mijn gebarentaal maar gehoord heeft.

Ik ben hier nog nooit zo vaak mezelf geweest, vroeger was ik daar iemand anders, later hoop ik overal iedereen te worden.

Dames en heren, geachte afwezigen, graag een staande ovatie voor het applaus..

En dan nu, de toekomst! Daar komt hij aan…maak plaats!

Ruimte in zicht! Rustig jongens, niet meteen alle ruimte innemen!

Wat zeg je? Nee, ik hoor het ook niet, versta je me?

Hmm, toch precies helemaal wat ik mij er niet van kon voorstellen.

Jij bent het toch? Of ben je iemand anders…nee nu zie ik het, je bent geen van beide.

Als ik mij niet vergis weet ik het zeker…dat ik twijfel.

Ja lach maar, maar mijn tijd is voorbij. Tijd is nooit te laat om voorbij te zijn.

Ach, eindelijk niemand die mij begrijpt.

Nee toch, heb ik mij toch lelijk vergist. Het zit mooi anders.

Ik ga nooit op vakantie, alleen ‘s avonds laat, lekker zonnen in het maanlicht.

Overbodigheid, ik snap niet waar dat voor nodig is.

Nee, ik ben het niet, ik lijk alleen op mijzelf.

Als ik dat had geweten, dan had ik mij de toekomst heel anders voorgesteld.

Het uitzicht wordt hier ieder jaar duurder, mooi hè?

Ja, ik heb dus eigenlijk niets te zeggen, dus dat doe ik dan ook maar doorlopend.

Ik verklaar nu deze opening voor gesloten, u mag het naar eigen inzicht inrichten.