Wegwerken


Abstract-Realist, zo wordt Guido Brandzaet tegen zijn zin in genoemd. De kunstenaar laat zijn doeken fabriceren door professionele wegwerkers. Voor het zware canvas op een metalen frame wordt gespannen brengen de wegwerkers een dunne asfaltlaag aan met fijn grind en daarna de geometrische belijning.
De doeken zijn niet te tillen. Met een vorkheftruck worden ze in het museum geplaatst.
Internationaal gooit Brandzaet hoge ogen met zijn ‘Wegwerk’ dat als typisch Nederlands wordt gezien. De associatie met Mondriaan wordt makkelijk gemaakt, iets waar de kunstenaar zelf niet blij mee is. We bezoeken Brandzaet in zijn atelier, een luxe loods in het havengebied.
Hij ontvangt ons in een smetteloos driedelig pak alsof hij nog nooit een kwast heeft aangeraakt. Het stink er vaag naar teer. Ongevraagd steek hij van wal over Mondriaan:
‘Mondriaan was een mysticus die voorbij de materiële werkelijkheid wilde verwijzen naar het geestelijke…Ik wil juist de ontnuchtering en tegelijkertijd de betovering van de harde, tastbare realiteit laten zien…het abstracte bestaat in mijn werk niet!…mijn wegwerken zijn letterlijk zelf van straat…straatkunst die het gangbare sublimeert!’

‘Maar u besteedt het wegwerk wel uit of vraag ik nu naar de bekende weg.’ probeer ik voorzichtig.
‘Nou, in mijn laatste werken laat ik graag over mijn werk lopen en fietsen, liefst met de sporen die dat nalaat…als vingerafdrukken van het mysterie…maar inderdaad probeer ik er zelf niets aan te doen, een kwestie van grondig wegwerken.’ , hij grijnst verlaten.

‘U, ziet zichzelf dus niet als mystiek kunstenaar?’
‘Natuurlijk niet, ik zie mij ook niet als kunstenaar…of als wat dan ook…kijk je moet het zo zien; Dit hier!….’ Brandzaet gebaart nu als een bezetene om zich heen.
‘Dit hier is zelf de transcendentie, onontkoombaar direct…”transcendence is a smash right in the face”, zoals mijn leermeester kundig onderwees’

‘Wie was uw leermeester, als ik vragen mag?’
‘Kenzo Suzuki…ik zal hem nooit vergeten,’

‘Dus deze man heeft dat u gezegd?’
‘Welnee, Kenzo zei niets…helemaal niets, maar elke keer dat ik hem zag gaf hij mij een klap…volkomen onverwacht…heel wonderlijk…je wist dat-ie zou komen en toch… uit het niets…pets! …als een donderklap bij heldere hemel’

‘En nu?’
‘Reality itself strucks me, all the time, in this sudden moment’

‘Wat voor soort werk maakte Suzuki zelf?’
‘Helemaal geen werk…een man van Martial Arts, hij hield niet van kunst…hij hield van echt’

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *