Vanochtend voelde ik mij opeens wat onwennig. Ik besloot bij hoge uitzondering in de spiegel te kijken. Ik wist even niet meer waar ik kijken moest. De evolutie had mij de afgelopen nacht lelijk te pakken gehad. Mijn verschijnings-vorm zag er uitzonderlijk uit. Als uitzondering op de menselijke regel. De afwijking die de regel bevestigt. Waarom deze vermeerdering? Louter omdat het kan? Er kan zoveel, zo niet alles. Maar was dit menselijk? Was meer ook beter, handiger? Kortom een vooruitgang? Onwenselijke vragen. Ik heb mij erop toegelegd om dat wat is precies zo te wensen. Wat een geluk om de wens bij de vervulling te voegen en dan te zien: het past precies.

(Illustratie Michel Jarrie)