Wie koestert er geen
steen der wijzen
binnen de belevingswereld

ik bedoel geen steen van steen
maar één van geest
zo een van echt talig metaforenspul

spreek tot de verbeelding
en vindt je steen liggend
voor de hand

fluister haar tot leven
niet met woorden

(stenen talen niet naar taal)

staar dwars door
haar huid naar
die steenverstilde kern

wrijf haar ruwe huid
zolang tot ze gepolijst
zomaar
‘n glimlach toont

wieg zacht schattend
het weeggewicht

doop haar zo waar
in bergbeeknat
tot ze natgelakt
kleur bekent samen
met gelijkgestemde kiezels

beluister
lopend over het grindpad
het wijs dom knersen
gelijk winterkoningzang

werp haar zwaarte vliegensver
richting om het even
welke horizon

neem haar valplaats
als ijkpunt
van bestemming

waarheen
zal de steen je wijzen

van hier

naar hier