Het dorpje Aarde lag ergens in een dal in het met sterren bezaaide heelal.
In de warmste winter ooit was het dorp ingesneeuwd geraakt…zonder sneeuw.
Geen enkele neerslag van betekenis was er gevallen. Toch waren de wegen onbegaanbaar, de deuren van de huizen werden geblokkeerd. Maar door wat kon niemand verklaren. De daken kreunden onder een onzichtbaar gewicht dat ook op de schouders van de bewoners leek te drukken. Het niet weten drukte zwaar. Met moeite wisten ze bij elkaar te komen in het huis van de dorpsoudste, die moest met zijn levenservaring toch iets kunnen zeggen over dit onzichtbare dat zo’n macht uitoefende. De oudste schraapte zijn keel, hoestte een paar keer hemeltergend en begon te vertellen over het kleinste, het meest futiele dat vroeger ‘het minste geringste’ werd genoemd. De voorouders hadden nog eer betoond aan het minste geringste, maar nu werd het bestaan ervan totaal miskend. Hoe meer iets werd miskend hoe meer het zich opdrong, dat was een simpele natuurwet. Ademloos hoorden de dorpsgenoten de gebroken stem uit het verre verleden aan. Uiteindelijk, zei hij vermoeid, heeft het minste geringste zoveel gewicht…meer dan onze hele dorp bij elkaar, omdat het minste geringste massief samenvalt met zichzelf als één fenomeen. Maar niemand heeft het ooit gezien, protesteerde iemand. Dat klopt, zei de oudste, net als de zwaartekracht, de ruimte en de stilte. Maar dankzij de zwaartekracht zweven wij, dankzij de ruimte bewegen wij en dankzij stilte kunnen wij het minste geringste bezingen.