‘Wit Vierkant’ was een van de meest iconische moderne kunstwerken.
Een witte stip aan de horizon van de kunstwereld, daar moest het moderne leven heen, ooit. Een radicaal abstract statement. Door de jaren heen werd het moderne werk steeds ouder, het droogde uit. Het eens zo stralend witte oppervlak craqueleerde steeds meer. Het publiek ging figuratieve motieven zien in de aderachtige scheurtjes. Tot grote ergernis van kunsthistorici die het werk beschouwden als een finaal eind of beginpunt van de moderniteit. Er kwamen door de adertjes kleuren bloot die tot dan toe in de onderlaag verborgen waren gebleven. De restauratoren stonden voor een weerbarstig dilemma. Wat moesten ze doen om dit kunstwerk te dienen, om de kunstwereld tevreden te houden en de kunsthandel niet onderuit te halen?
Het vlak met loodwit dichtpleisteren…of het origineel zo laten verweren dat het niet meer op het oorspronkelijke origineel leek?
Na uitgebreid röntgenonderzoek en verfanalyses werd besloten om een exacte replica te maken, zelfs het reliëf van de penseelstreek werd gescand en geprint.
Zo moest het werk er destijds hebben uitgezien toen het een schok teweegbracht.
Een eindeloze discussie over originelen en authenticiteit brak los.
De twee werken dreven elkaars prijs op. Het leek erop dat de hoogste bieder de discussie moest gaan beslechten.