Opa Geim had niets te verbergen vond hij zelf. Hoe hij heette stond op zijn naambordje. Waarom men hem Opa Geim noemde vroeg niemand zich af.
Hij was vroeger woestijnkapitein geweest, althans dat vertelde hij graag met zijn blik op oneindig, alsof hij onbekende horizonten in het verschiet zag.
Ze mochten alles van hem weten…’Vraag mij maar leeg, we weten nergens van, wat ik allemaal niet weet, daar kan ik verhalen over vertellen, je gelooft je eigen oren niet!’
In de winkel gaf hij zo zijn portomonnee aan de caissière om het verschuldigde bedrag eruit te laten nemen. Zijn huissleutels lagen op de bloempot voor het tuinhuis voor het geval dat hij die ‘n keer zou vergeten.
Hoe oud Opa Geim was wist hij zelf ook niet, de tel was hij liever kwijt dan rijk. De ouwe Geim bleef meestal thuis. Hij hield oogjes in het zeil, volgens buurtgenoten die hem in ruil daarvoor eten brachten, wat er over was van de vorige dag, kliekjes die hem heerlijk smaakten. Zijn fornuis kom hij wel weg doen. Natuurlijk hield kapitein Geim niks in de gaten maar zag met genoegen toe hoe alles reilde en zeilde.
Buren kwamen graag langs om hem uit te horen…verhalen over vroeger. Geim kon zich feitelijk weinig herinneren, maar genoot ervan om ter plekke vroegere tijden te verzinnen waar ‘het nooitgebeurde’ zich afspeelde… over mensen die hij nooit gekend had…zelfs mensen die nooit geboren waren. Die laatsten vulden om onbekende reden een speciaal warm plekje in zijn hart. Geim gunde ze graag ook zo’n mooi leven. Door te vertellen eerde hij de onbestaanbaren met verhalen over hun nooit geleefde levens. Vaak sloot hij zijn ongelooflijke verhalen af met:
‘Dat wist je zeker niet hè? Nee, dat dacht ik al…en juist daarom vertel ik je dit, want anders was dit ongehoord gebleven!’
Soms droomde hij heldere dagdromen waarin hij gewoon een van hen was…als ongeborenen onder elkaar die de zeeën van verhalen met elkaar deelden.
‘Een goed verhaal is als een schip op de zee van mogelijkheden’, zou hij ooit hebben gezegd…

Later, na zijn begrafenis bleek Opa Geim bij een plantsoenendienst te hebben gewerkt. Nog nooit was hij aan boord van een schip geweest, aldus een ver familielid die zijn inboedel erfde. ‘Kapitein?’, had hij geschamperd, ‘Kapitein der Woestijn, dan zeker!’
Niemand geloofde die verre erfneef. Nog jaren sprak de buurt van ‘een echte kapitein Geim’ bij elk sterk verhaal dat de ronde deed.
‘Dat wist je zeker niet hè?, Nee, dat dacht ik al… en juist daarom vertel ik je dit, anders was dit mooi ongehoord gebleven!’