Is helen de enig werkelijke kunst,
om van binnenuit, als boom
van je verwonding mooi
littekenweefsel te weven?

Is geen wonden veroorzaken
verheven boven heling,
iets tot bloei wensen
zonder ander oogmerk
dan het vieren
van het gehele heel zijn?

Is het geen subliem vermogen
van koesterende nalatigheid om iets
wat zo geniaal in elkaar zit heel te laten?
een vermogen wat niet van deze wereld is

Zou zonder verwonding
besef en begrip van heel zijn
nooit kunnen opkomen?
en al het toch zomaar opkomt
zonder aanwijsbare reden
zou het dan geen wonder
zonder wond zijn?

Is dood niet een voorbarig
gevreesde denkbeeldige wond die,
als men er eenmaal is geweest,
niets is…dan ontlijven
en heelgeestig thuis blijven?